Reichstag Yangını

Artık Hitler adımlarını çok bilinçli bir şekilde atmalıydı çünkü muhalefet partileri vardı ve Adolf Hitler gibi bir idealist ilk önce hedefi öndeki engelleri kaldırmalıydı. 27 Şubat 1933’te Reichstag’da büyük bir yangın çıktı ve Reichstag tamamen harap oldu. Yangının tamamıyla Naziler tarafından çıkarıldığına inanılır. 

Bu büyük olayda bir Hollandalı komünist olan Marinus van der Lubbe günah keçisi ilan edildi. Adolf Hitler’in asıl amacı belliydi, bu olay ardından Adolf Hitlerin bahanesi de hazır olmuştu. Hitler, yangını üstlenenin komünist olmasını bahane ederek Reichstag’ın tüm komünist vekillerini tutuklattı ve aynı zamanda cumhurbaşkanı Hindenburg’dan da Nazi hükümet gücüne, Alman ırkına tehdit oluşturabileceğini düşündükleri insanları defnetme hükmünü vermesini istedi ve elde etti. 

Bunlara ek olarak cumhurbaşkanlığı, Nazi hükümetine, politik müttefiklerinin propaganda amaçlı serbest konuşma yapmalarını yasaklama hükmünü de verdi. Bu avantajlara rağmen Naziler 5 Mart 1933 seçimlerinde oyların yalnızca %44 ünü almayı başarabildiler. Komünist vekillerin saf dışı edilmesine rağmen, Hitler hala çoğunluğu yakalayamamıştı.



Altyapı Çalışmaları

23 Mart 1933’te bir yapılanma hareketi gerçekleştirildi. Bu yapılanma hareketi, yasama yetkilerini 4 yıllığına Reichstag’dan alıp Hitler’in kabinesine devretmeyi içeriyordu. Bu hareket üçte iki çoğunluk gerektiriyordu, fakat zorlanılmadan bu yapılanma gerçekleştirildi çünkü merkez ve nasyonalist partilerin desteğini alınmış, komünist vekillerin ve birkaç sosyal demokrat’ın yetkileri ellerinden alınmıştı. Sonunda diktatörlük güçleri yasal bir şekilde Adolf Hitler ile buluşmuştu. 14 Temmuz 1933’te Adolf Hitler, Nazi partisinin Almanya’daki tek izin verilen politik parti olduğunu içeren bir kanun beyan etti. Tüm Nazi olmayan organizasyonlar dağıtıldı, bunlara politik partiler ve ticari birlikler de dâhil idi. Ayrı Alman eyaletleri, özerk güçlerin elinden alındı ve Nazi yetkilileri bu eyaletlerinin başına vali olarak geçirildi.

Uzun Bıçaklar Gecesi

Nazilerin güce yükselmelerinden sonra, asıl askeri birlik olan SA grubu, bu grubun başı olan Ernst Roehm de dahil olmak üzere, Almanya’nın güç yapısında, Almanya’nın temel ordusunu ikinci plana atıp kendilerinin başa geçmelerini ve büyük meseleleri kontrol altına almayı içeren değişiklikler görmek istiyorlardı. Hâlbuki Hitler öyle düşünmüyordu, Alman ekonomisini iyi bir biçimde tutmayı, işsizliği azaltmayı ve Wehrmacht’ı (Savunma güçlerinin genel adı) çabuk bir şekilde tekrar silahlandırmayı düşünüyordu. Hitler’e göre SA özünde politik bri güçtü, askeri değil. Cumhurbaşkanı Hindenburg da yaşlanıyordu ve hayata daha fazla göğüs geremeyecek gibiydi. Eğer Hitler Hindenburg’un varisi olarak adlandırılıyorsa, askeriyenin desteğine ihtiyaç duymalıydı. 

1934 Mayıs’ında Hitler, kara ve deniz kuvvetlerinin şeflerine, eğer kendisini Hindenburg’un varisi olarak görerek ona destek verirlerse, SA’nın sonunu getirmeyi ve aynı zamanda kara ve deniz kuvvetlerini yaymayı teklif etti. Kara ve Deniz kuvvetlerinin şefleri, Hitler’in teklifini hemen kabul ettiler. Haziran ayında Hitler, SA’ya tüm ay boyunca iş yapmamalarını emretti. Ama bu dönemde Nazi külhanbeyleri olan SA askerleri, kanunsuzluk ve taşkınsızlık yapıyorlardı, bu davranışlar öylesine arttı ve öyle bir noktaya geldi ki, eğer Hitler bu taşkınlıkları durdurmazsa, Cumhurbaşkanı Hindenburg ve onun kıdemli generalleri sıkıyönetim ilan etmeyi düşünüyorlardı ve Hitleri bununla tehdit ettiler. Bu tehditler Himmler ve Goering’in, Roehm’in Führer’e sadakati ile ilgili ve Hitler’e karşı yapılacak darbenin yakın olması ile ilgili olan söylentileri üretmesiyle ikiye katlandı. Sonunda Hitler, Himmler ve Goering’e SA liderlerine karşı harekete geçmelerini emretti. 30 Haziran 1934’te Himmler’in SS’i ve Goering’in özel polisi, Gestapo, Ernst Roehm de dâhil olmak üzere SA liderlerini yakalayıp idam ettiler. Bunlara SA ile bağlantısı olmayan ama Nazi liderlerine karşı olanlar da dâhildiler. Bu diğerlerine eski başbakan general von Schleicher de dahildi. “Bu olaya uzun bıçaklar gecesi adı verildi.”



Hindenburg,un Ölümü

Cumhurbaşkanı Hindenburg 2 Ağustos 1934’te öldü. Hitler, Hindenburg’un ölümü üzerine Cumhurbaşkanlığı ve babanlık ofislerinin birleşmesi konusunda kabine ile ortak bir karara vardı. Hindenburg’un son isteği ölümü üzerine monarşinin yeniden yapılandırılmasıydı. Hitler bu isteklerin üzerini örtmeyi başardı ve cumhurbaşkanı’nın isteklerini yayınlamadı. Hitler ordunun de desteğini ardına almıştı ve bütün silahlı kuvvetlere kendisine bireysel olarak sadık kalacaklarına dair ant ettirerek, bir adım daha ileri gitmişti. Daha sonra plebisit yapıldı ve yapılan değişiklikleri onaylayıp onaylamadıkları belirlendi. Halkın %90’ı yapılan değişiklikleri onaylıyordu. Bunun üzerine Hitler “ Lider ve devlet başbakanı “ oldu ve bunun ardından Cumhurbaşkanı sözcüğü kaldırıldı.

Nazileşme

Hitlerin idaresi altındaki bu yıllarda, Adolf Hitler “ Nazilik bilincini iyice oturtmuş ve Almanya’yı Versay antlaşmasının silahlanma kısıtlamalarından da kurtarmıştı. Sansürler iyice artmış hayatın her karesini kaplamıştı. Basın, filmler, radyo, kitaplar ve hatta sanat bile sansür altındaydı. Hitler sendikaları da kapattı ve yerlerini merkezileşmiş işçi cepheleri aldı ki bu işçi cepheleri gerçekte sendikalar gibi işlemiyordu. Kiliseler baskı altında tutuldu ve Nazi karşıtı vaaz veren papazlar sıklıkla Gestapo tarafından tutuklandı ve toplama kamplarına gönderildi.

Tüm gençlik kurumları dağıtıldı ve Hitler’in gençlik organizasyonu başlığı altında yeniden düzenlendi. Yahudilere gitgide daha fazla zulmediliyordu ve toplumdan dışlandırılıyorlardı. Eylül 1935 Nüremburg yasaları altında Yahudiler artık Alman vatandaşı sayılmıyordu ve bu nedenle artık yasal hiçbir hakları yoktu. Artık Yahudiler halk ofislerinde, sivil hizmette, medyada, çiftçilikte, öğretmenlikte çalışamıyorlardı ve daha da fazlası tıp veya kanun uygulamaları da yasaklanmıştı. Yahudi düşmanlığı gitgide Almanlar arasında artmıştı hatta bazı dükkânlar Yahudileri müşteri olarak bile kabul etmiyordu. Hitler'e göre, Yahudiler artık son çare olarak sistematik bir şekilde soykırıma uğramalıydı. Nitekim Hitler, SS subaylarını özel olarak eğitti, toplama kamplarının sayısını artırdı ve holokost'u gerçekleştirdi.

Bu dönemde Hitler Alman ekonomisini savaşa doğru sürüklüyordu. Hitler Dr. Hjalmar Schact’ı ekonomi bakanı olarak atadı ve gizlice silah üretimini artırması yönünde emirler verdi. Çeşitli yollarla finans buldu, fonlara el konuldu, banknotlar bastırıldı ve en çok da hükümet bonosu ve krediler üretildi.



Joseph Goebbels, Konuşmalarıyla Halkı Ateşliyor

1936 Eylülünde Goering, Schact’ın 4 yıllık ekonomi ve enstitü planı hazırlama görevlerinin çoğunu devraldı. Bu 4 yıllık planın amacı Almanya’nın 4 yıl boyunca kendi kendine yetebilmesi içindi. Bu plan hazırlığı Almanya’yı tamamen savaş ekonomisine soktu ve ithalatı, materyal fiyatlarını, maaşları ve gerekli savaş materyallerini üretecek fabrika kurulumu ve endüstriyel atölyeleri sıkı kontrol altına almaya zorladı. Bu materyaller, sentetik lastik, yakıt ve çelik gibi materyallerdi. İşçiler düşük maaşlarla çalıştırılıyordu ve bir işten diğer işe geçmeleri çok kısıtlı şartlar altında oluyordu. İşçilerin mola süreleri bile sıkı denetim altında tutuluyordu. Hitler adli gücü eline geçirdiğinden beri, artık Alman yasaları bizzat kendisiydi. Nazi rejimine için uygun olmayan herhangi bir yargı hemen eleniyordu. Bu dönemde “ özel mahkeme” ve insanların mahkemesi” olarak 2 mahkeme tanıtıldı. Özel mahkeme politik suçlar içindi, insanların mahkemesi ise ihanet suçlamaları içindi. Bu iki mahkeme de Nazi Partisi kontrolü altındaydı ve bu mahkemelerde adil yargıların verilmesi pek karşılaşılmış bir durum değildi.

Adolf Hitler'in Nazileşme İdeolojisinin gelişiminde propaganda bakanı Josseph Goebbels'in de etkisi çok büyük olmuştur. Joseph Goebbels bir hitabet dahisi olarak tüm dünyaca kabul edilmiş bir kişidir ve halkı ateşleme konusunda muazzam bir yetenektir. Nazi ideolojisinin çok doğru bir ideoloji ve yükseliş formulü olduğunu tüm halka benimsetmiştir.


Kaynak:https://www.tarihiolaylar.com/tarihi...nya-savasi-293