DOSTOYEVSKİ Şöyle Der

“Bu devir, sıradan insanın en parlak zamanı; duygusuzluğun, bilgisizliğin, tembelliğin, yeteneksizliğin, hazıra konmak isteyen bir kuşağın devridir.

Kimse bir şeyin üzerinde durup düşünmüyor. Kendisine bir ülkü edinen çok az.


Umutlu birisi çıkıp iki ağaç dikse herkes gülüyor: "Yahu bu ağaç büyüyünceye kadar yaşayacak mısın sen?"


Öte yanda iyilik isteyenler, insanlığın bin yıl sonraki geleceğini kendilerine dert ediniyorlar.


İnsanları birbirine bağlayan ülkü tümden yitti, kayıplara karıştı.


Herkes, yarın sabah çekip gidecekleri bir handaymış gibi yaşıyor.

Herkes kendini düşünüyor. Kendisi kapabileceği kadar kapsın, geride kalanlar isterse açlıktan, soğuktan ölsün, vız geliyor...”


Dostoyevski ( Budala Kitabından)

Ufkum açılmış gibi hissettim, ne kadar doğru sözler ve "tüm mesele" için yetecek bir söz. Çok doğru. Aslında bazen, bazı şeyler için ne kadar hassaslaştırılmaya çalışırsak adalet duygumuz ona göre o kadar şekilleniyor.

insanın yargılarına asla güvenilemeyecegini gösteriyor. Duygu ve akıl dengesini kurmak zordur .O yüzden hassas kalpli olanlar bu dünyada olup bitenlere dayanamaz.